Szanowni Państwo,

na początku października Europejski Trybunał Praw Człowieka odrzucił skargę Belga, którego matka została poddana eutanazji z powodu depresji. O zabiciu matki przez lekarzy mężczyznę powiadomiono… dzień po jej śmierci. Nie mógł się z nią nawet pożegnać…

Nie możemy pozwolić, by ten wyrok wykorzystali promotorzy eutanazji w Polsce, którzy od roku coraz intensywniej przekonują Polaków o „normalności” zabijania w imię „miłosierdzia”. Mamy się czego obawiać, bo dotąd żaden kraj nie powstrzymał eutanatycznego lobby.

W 20 lat liczba dokonywanych w Belgii eutanazji wzrosła niemal tysiąckrotnie. W Holandii liczba eutanazji pomiędzy rokiem 2003 a 2020 wzrosła z 1815 do 6938 przypadków. Eutanazji poddawane są głównie starsze osoby, ale rośnie skala zabijania ludzi w sile wieku, cierpiących na depresję lub samotność, a nawet dzieci. Flandria – największy region Belgii – podał, że w latach 2016/2017 aż 10% śmierci noworodkowych spowodowanych było decyzją o ich eutanazji. Mówiąc dosłownie – dzieciobójstwem narodzonych chłopców i dziewcząt.

W Belgii i Holandii społeczne kampanie promujące zabijanie starszych i słabszych zakończono sukcesem już dawno temu. Angażowano do tego teatr, kino, przywódców duchowych, celebrytów i polityków. Teraz wspierający eutanazję wyrok Trybunału Praw Człowieka jest zaproszeniem do radykalnego obniżenia standardu ochrony życia ludzkiego w całej Europie. Także w Polsce, gdzie obserwujemy aktywne działania zmierzające do legalizacji eutanazji.

Wiceszef sejmowego klubu Lewicy Krzysztof Śmiszek mówił, że eutanazja jest „podstawowym prawem człowieka”. W poznańskim „Tetrze Nowym” wystawiono promującą eutanazję sztukę „Prawo wyboru”. Promotorzy cywilizacji śmierci z zadowoleniem opowiadali o „kapsule śmierci” – małej komorze gazowej wystawionej w holu teatru. Na łamach „Gazety Wyborczej” ubolewano nad losem osób, które muszą wyjechać z Polski, by poddać się eutanazji. Przy okazji 1 listopada portal „Interia” opublikował felieton, w którym brak legalnej eutanazji nazwano „okrucieństwem”.

Mierząc się z fałszywą narracją zwolenników eutanazji, eksperci Ordo Iuris przygotowali raport, w którym szczegółowo omówiliśmy, czym w rzeczywistości jest eutanazja i jak doszło do jej legalizacji. Analizujemy prawodawstwo krajów takich jak Holandia i Belgia, gdzie w majestacie prawa lekarze na życzenie rodziców mogą eutanatycznie zabijać noworodki. Wystarczy tylko, że uznają, iż przewidywana jakość ich życia jest… „zbyt niska”.

W raporcie opisujemy przykład Szwajcarii, która jest celem „turystyki śmierci” obywateli innych państw. Fundacja Dignitas, która od lat zarabia na prowadzeniu eutanazyjnego biznesu, w taki stopniu rozwinęła swoją „działalność”, że udostępniała swoim klientom środki do wykonania samobójstwa nawet w hotelach i na parkingach. Pacjenci zażywali śmiertelne dawki leków w samochodach. Prochy tych, którzy często płacili ogromne pieniądze za zapewnienie „godnej” śmierci i pogrzebu, wyrzucano do jeziora.

Liczymy, że szeroka promocja naszej publikacji uświadomi Polakom, co tak naprawdę oznaczałaby legalizacja zabójstw eutanatycznych w naszym kraju.

Aby z przestrogą i prawdą o eutanazji dotrzeć do mediów, opublikowaliśmy już krótsze i przystępne teksty, w których wyjaśniamy, czym różni się opieka paliatywna od uporczywej terapii. Propagatorzy eutanazji celowo manipulują tymi pojęciami, aby wykształcić u odbiorców mylne wrażenie, że decyzja o skróceniu życia jest jedynym sposobem na ucieczkę przed cierpieniem oraz że współczesna medycyna paliatywna nie oferuje żadnych rozwiązań pozwalających na skuteczne łagodzenie bólu i innych dolegliwości towarzyszących nieuleczalnym chorobom. Tymczasem to właśnie opieka paliatywna i hospicyjna daje pacjentom szanse na prawdziwie godną śmierć – bez bólu, bez głodu i pragnienia oraz w otoczeniu najbliższych.

Aby ukazać ogromny potencjał w rozwoju opieki paliatywnej w Polsce, a także trudności z jakimi mierzą się placówki oferujące tę formę wsparcia, pracujemy nad publikacją, która w sposób wyczerpujący omówi najistotniejsze zagadnienia dotyczące opieki paliatywnej.

Jednocześnie wiemy, że dyskusja o godnym umieraniu to szereg poważnych dylematów bioetycznych, z którymi będziemy mieć coraz częściej do czynienia. Konieczne jest więc kształcenie młodych prawników czy medyków, którzy będą gotowi do podjęcia debaty na ten temat. Dlatego w ramach Akademii Ordo Iuris zorganizowaliśmy na Uniwersytecie Opolskim szkolenie poświęcone eutanazji. Podczas wydarzenia, w którym uczestniczyło kilkudziesięciu studentów, nasi eksperci wraz z wybitnymi specjalistami z zakresu prawa i prawa kanonicznego omawiali prawne i moralne aspekty eutanazji. Wskazywaliśmy między innymi, że przyzwolenie na eutanazję w sposób nieunikniony prowadzi do wzrostu zabójstw eutanatycznych motywowanych już nie chorobami w stanach terminalnych, ale np. depresją, którą można i należy leczyć.

O zagrożeniach związanych z legalizacją eutanazji mówiliśmy również podczas Akademii Ordo Iuris Extra. Nasi eksperci analizowali wówczas proeutanazyjny zwrot w holenderskim prawodawstwie oraz kampanię promującą zabójstwa eutanatyczne, z którą mierzy się obecnie włoskie społeczeństwo. Na przyszły rok zaplanowaliśmy też organizację konferencji poświęconej prawnym i medycznym aspektom eutanazji.

Bez konsekwentnego wsparcia Darczyńców i Przyjaciół Ordo Iuris, nasi eksperci nie mogliby prowadzić tak szerokiej działalności, broniąc Polski i Polaków przed tragicznymi skutkami, jakie niesie za sobą realizacja postulatów zwolenników cywilizacji śmierci. Wierzę, że z Państwa pomocą oprzemy się naciskom, aby zalegalizować eutanazję w naszym kraju.

Propagatorzy eutanazji próbują wmówić Polakom, że eutanazja to oznaka miłosierdzia i pomoc w godnym umieraniu pacjentom, których stan zdrowia wiąże się z fizycznym bólem i cierpieniem.

Prawda jest jednak zupełnie inna. Pokazuje to choćby sprawa 64-letniej Godelievy de Troyer z Belgii, od której rozpocząłem tę wiadomość. W jej przypadku przyczyną przeprowadzenia eutanazji była depresja, którą przecież można i należy leczyć!

Ponieważ Belgia jest jednym z nielicznych krajów na świecie, w których prawo dopuszcza eutanazję osób cierpiących na depresję, nawet jeśli są całkowicie zdrowe fizycznie, kobieta złożyła wniosek o podanie jej śmiertelnego zastrzyku w związku z „nieznośnym cierpieniem psychicznym”.

Zamiast zapewnić pacjentce niezbędną opiekę psychologiczną, lekarze pozytywnie zaopiniowali jej wniosek, uznając, że zmagająca się z depresją kobieta działa „świadomie i racjonalnie”. Przed śmiercią kobieta wpłaciła 2 500 euro darowizny na stowarzyszenie promujące eutanazję. Prezesem organizacji był lekarz, który po raz ostatni przebadał pacjentkę, uznając, że kobieta jest „gotowa” do eutanazji. Ostatecznie to on podał jej też śmiertelny zastrzyk z trucizną.

Syn pacjentki o śmierci własnej matki dowiedział się dopiero dzień później – gdy było już za późno nie tylko na jakiekolwiek pożegnanie, ale też na pojednanie. Kobieta w momencie śmierci była bowiem skonfliktowana z dziećmi, co powinno być przecież dodatkowym argumentem za tym, by dać im szansę na uratowanie relacji. Być może takie pojednanie mogłoby nawet doprowadzić do zmiany decyzji kobiety o samobójstwie. Takiej szansy jednak rodzina nie dostała, a syn zmarłej pacjentki do końca życia będzie się zapewne mierzył z bólem lub poczuciem winy za śmierć matki…

Dlatego mężczyzna złożył do prokuratury zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa przez lekarzy, którzy dokonali eutanatycznego zabójstwa. Po ponad trzech latach śledztwa postępowanie zostało umorzone. Wtedy Belg złożył skargę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, zarzucając pogwałcenie prawa jego matki do życia oraz jego prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego, z uwagi na pozbawienie go możliwości pożegnania się z matką przed śmiercią.

Przystąpiliśmy do sprawy, przedkładając sędziom Trybunału opinię prawną w trybie przyjaciela sądu. Wskazaliśmy w niej, że eutanazja jest nie do pogodzenia z prawem każdego człowieka do życia – niezależnie od stanu zdrowia. Podkreśliliśmy jednocześnie, że decyzja o samobójstwie nie dotyczy tylko samobójcy, ale także jego rodziny, gdyż śmierć osoby bliskiej ma ogromny wpływ na członków rodziny pacjenta, którzy powinni mieć przynajmniej możliwość pożegnania się z bliską osobą. Przypomnieliśmy też, że art. 2 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka stanowi jednoznacznie, że „nikt nie może być umyślnie pozbawiony życia” (za wyjątkiem obrony koniecznej, zatrzymania osoby podejrzanej lub tłumienia nielegalnych zamieszek).

Z naszymi argumentami zgodziło się jednak tylko dwoje spośród siedmiorga orzekających sędziów. Sędzia Georgios Serghides wskazał, że „jakakolwiek forma eutanazji byłaby sprzeczna z fundamentalnym prawem do życia”. Z kolei sędzia María Elósegui wprost zacytowała naszą opinię, zwracając uwagę na destruktywny wpływ eutanazji na rodzinę uśmierconej pacjentki.

Te dwa zdania odrębne nie zmieniły jednak wyroku, który jest niestety radykalnym ciosem w ochronę życia w systemie prawa międzynarodowego.

Wyrok Trybunały Strasburskiego dodaje wiatru w żagle zwolennikom eutanazji, którzy usiłują za wszelką cenę skłonić społeczeństwa do zgody na jej pełną legalizację. W trosce o życie Polaków, którzy mogliby paść ofiarą eutanatycznych zabójstw, regularnie odkłamujemy ich manipulacje, przedstawiając prawdę o eutanazji.

Ukazując Polakom, jakiej opieki mogą i powinni oczekiwać u schyłku życia, przygotowaliśmy już pierwsze opracowania na temat opieki paliatywnej, która jest często mylona z uporczywą terapią. Podkreślamy, że opieka paliatywna jest ukierunkowana na poprawę jakości życia, łagodzenie cierpień fizycznych i psychicznych osób chorujących na nieuleczalne choroby. Jej celem nie jest leczenie pacjenta za wszelką cenę (gdy jest to już niemożliwe), ale poszanowanie jego niezbywalnej godności poprzez zapewnienie mu warunków godnej śmierci. Pracujemy także nad pogłębioną publikacją, w której przyjrzymy się polskiemu systemowi opieki paliatywnej.

Opublikowaliśmy również komentarz, w którym precyzyjnie wskazaliśmy różnice pomiędzy zaprzestaniem uporczywej terapii a eutanazją. Podkreśliliśmy, że eutanatyczne zabójstwo to działanie polegające na przyczynieniu się do skrócenia życia pacjenta, którego sprawcy zgodnie z polskim prawem podlegają odpowiedzialności karnej. Z kolei przerywając uporczywą terapię, lekarz nie przyczynia się do śmierci pacjenta, która następuje naturalnie – w wyniku postępu nieuleczalnej choroby. Co więcej, łącząc zaprzestanie daremnego leczenia z podjęciem terapii paliatywnej, personel medyczny umożliwia realizację prawa pacjenta do umierania w spokoju i godności.

W debacie na temat eutanazji absolutnie kluczowe jest udowodnienie polskiemu społeczeństwu, że – wbrew propagandzie zwolenników eutanazji – legalizacja tej praktyki nie rozwiązuje problemów pacjentów i ich rodzin, ale je mnoży. Pokazują to jednoznacznie przykłady licznych państw Europy Zachodniej, gdzie pod pretekstem współczucia i niesienia ulgi najbardziej cierpiącym chorym dopuszczono eutanazję, która dziś stosowana bywa również wobec osób, które wcale nie wyraziły na nią zgody.

Nasi eksperci przygotowali raport „Eutanazja w Europie. Prawo, praktyka, debata publiczna”, w którym obnażamy skalę patologii, związanych z eutanazją w konkretnych krajach Starego Kontynentu.

Wskazujemy, że legalizacja eutanazji w Holandii, stopniowo doprowadziła do sytuacji, w której prawo zezwala obecnie na eutanazję dzieci powyżej zaledwie 12. roku życia. Do przeprowadzenia eutanatycznego zabójstwa dziecka, które ukończyło 16. lat, nie jest nawet wymagana zgoda jego rodziców. To przerażające zwłaszcza w kontekście narastające fali depresji u młodych ludzi, z którą zmagamy się już także w Polsce.

Co więcej, zgodnie z procedurami tzw. Protokołu z Groningen holenderscy lekarze na wniosek rodziców mogą także dokonywać eutanatycznych zabójstw noworodków, których przyszłą jakość życia uznają za „zbyt niską”. Czym to się różni od opowieści o starożytnych społeczeństwach, w których chore noworodki zrzucano ze skał?

Jeszcze bardziej liberalne przepisy w tej materii obowiązują w Belgii, gdzie dochodzi już do tysięcy takich zabójstw. Według badań opublikowanych w 2021 r. w prestiżowym czasopiśmie naukowym „British Medical Journal”, pomiędzy wrześniem 2016 r., a grudniem 2017 r. aż 10% zgonów dzieci do 1. roku życia we Flandrii, którą zamieszkuje 60% ludności Belgii, było skutkiem podania dziecku substancji z wyraźnym zamiarem przyspieszenia jego śmierci. Wymienione dane nie uwzględniają jednak eutanazji dzieci, które zabito wskutek tzw. eutanazji biernej, odmawiając im prawa do pomocy medycznej.

W raporcie analizujemy też przypadek Szwajcarii, w której liberalne prawo doprowadziło do powstania tzw. „turystyki śmierci”. Zjawisko jest wspomagana przez promujące eutanazję i dobrze na niej zarabiające organizacje typu stowarzyszenie Dignitas.

Rezultatem szerokiego dostępu do eutanazji w Szwajcarii są tragedie, których przykładem było eutanatyczne zabójstwo 69-letniej Niemki. Kobieta miała cierpieć na marskość wątroby, jednak przeprowadzona po dokonaniu eutanazji sekcja zwłok ujawniła, że pacjentka była fizycznie zdrowa. Śledztwo wykazało, że kobieta cierpiała na depresję, a eutanazję wykonano na podstawie sfałszowanej karty zdrowia. Jak wynika z doniesień medialnych, po zapoznaniu się z tymi faktami, lekarz, który dokonał eutanazji, popełnił samobójstwo.

Uświadamiając Polakom skalę zagrożeń związanych z legalizacją eutanazji, działamy długofalowo, kształcąc także młodych ludzi, którzy w przyszłości będą decydować nie tylko o kształcie polskiego prawa, ale też o praktyce jego stosowania.

Dlatego ostatnie dwa wydarzenia zorganizowane w ramach Akademii Ordo Iuris poświęciliśmy właśnie tej tematyce. 15 listopada przeprowadziliśmy na Uniwersytecie Opolskim całodniowe szkolenie dla kilkudziesięciu studentów, które wraz z naszymi ekspertami prowadzili również specjaliści z zakresu prawa i prawa kanonicznego z Uniwersytetu Opolskiego – ks. dr hab. Piotr Sadowski oraz dr hab. Andrzej Szymański. Podczas wydarzenia podkreśliliśmy, że wołanie pacjenta o eutanazję, to w rzeczywistości wołanie o pomoc. Dlatego nie wolno przykładać ręki do zamachu na jego życie, ale należy mu zapewnić nie tylko odpowiednią opiekę medyczną, ale i psychologiczną.

Z kolei 22 listopada w ramach Akademii Ordo Iuris Extra zorganizowaliśmy debatę, podczas której nasi eksperci omówili między innymi skutki legalizacji eutanazji w Holandii oraz przeanalizowali dyskusję na temat legalizacji eutanazji, która toczy się obecnie we Włoszech, obnażając kłamstwa i manipulacje jej zwolenników.

Środkiem promocji eutanazji w naszym kraju może też stać się V Śląska Konferencja Medyczno-Prawna pt. „Prawo do godnej śmierci a terapia daremna”, która jest zaplanowana na pierwszy kwartał przyszłego roku. Nie godząc się na próby narzucenia Polakom proeutanazyjnej narracji, w przyszłym roku planujemy zorganizować konferencję, która będzie okazją do rzetelnej, wolnej od ideologii analizy prawnych i medycznych aspektów eutanazji oraz konsekwencji jej ewentualnej legalizacji w Polsce. W ten sposób zadbamy o to, by w dyskursie akademickim głos obrońców cywilizacji życia nie został pominięty.

W lepszym zrozumieniu zagrożeń związanych z legalizacją eutanatycznych zabójstw pomaga nam wymiana doświadczeń z obrońcami życia z krajów, w których eutanazja została już zalegalizowana. Dlatego kilka tygodni temu uczestniczyliśmy w międzynarodowej konferencji zorganizowanej w Brukseli w Parlamencie Europejskim, podczas której debatowaliśmy nad tym, jak skutecznie z poziomu międzynarodowego przeciwstawiać się proeutanazyjnemu lobbingowi.

Interweniowaliśmy, gdy finansowany z publicznych pieniędzy poznański „Teatr Nowy” promował nielegalną w Polsce eutanazję, wystawiając spektakl „Prawo wyboru”. Przy okazji jego premiery w holu placówki stanęło urządzenie służące do wykonywania wspomaganego samobójstwa – tzw. kapsuła Sarco.

W przesłanej wojewodzie wielkopolskiemu analizie, wskazaliśmy, że „Teatr Nowy” nie prowadzi swojej działalności zgodnie z wyznaczonymi normami prawnymi i etycznymi. Podkreśliliśmy, że umieszczenie „kapsuły śmierci” w ogólnodostępnym miejscu budynku godzi w dobro dzieci, które regularnie uczęszczają do teatru na organizowane dla nich przedstawienia i zajęcia. Co więcej, stanowi to akt pochwalania przestępstwa, którym w myśl polskiego prawa jest zabójstwo eutanatyczne.

W oddzielnej opinii prawnej obalamy także powielany przez radykałów fake news o rzekomym zalegalizowaniu w Szwajcarii „kapsuły śmierci” wystawionej w poznańskim teatrze. Jest to o tyle ważne, że zwolennicy eutanazji nie będą już mogli wywierać presji na Polakach, twierdząc, że powinniśmy dopuścić stosowanie podobnego narzędzia do samobójstw, bo „tak uczyniła postępowa Szwajcaria”.

Debata na temat eutanazji w Polsce dopiero się rozpoczyna. Propagatorzy cywilizacji śmierci chcą wykorzystywać niewiedzę Polaków, przemilczając realne skutki legalizacji eutanazji. Odkłamywanie ich manipulacji to wielkie wyzwanie, ale musimy je podjąć już teraz – zanim bierność obrońców życia doprowadzi do tego, że także polscy lekarze będą zobowiązani prawem, by zabijać.

W ostatnich miesiącach trwa przemyślana kampania promująca eutanazję, która ma doprowadzić do podważenia naszego szacunku do starości i prawdziwego, chrześcijańskiego miłosierdzia, które wyraża się we wsparciu, w opiece – a nigdy w zadawaniu śmierci.

Przeciwstawiamy się jej z całą stanowczością. Każde z naszych strategicznych działań generuje określone koszty.

Przygotowanie i wydanie jednej analizy, w której szczegółowo rozprawiamy się z argumentami zwolenników eutanazji i wskazujemy na negatywne skutki jej legalizacji w konkretnych krajach, to koszt nie mniejszy niż 8 000 zł. Zorganizowanie medyczno-prawnej konferencji afirmującej życie i prawdziwie godną śmierć, to wydatek rzędu 25 000 zł. Napisanie opracowania o polskim systemie opieki paliatywnej, jego wydanie i szeroka promocja, wymaga zgromadzenia 15 000 zł.

Działając z wyprzedzeniem, przygotujemy grunt pod walkę z promotorami zabijania starszych, słabszych i chorych. Musimy być pierwszym państwem, które powstrzyma eutantycznych lobbystów.

Dlatego bardzo Państwa proszę o wsparcie Instytutu kwotą 30 zł, 50 zł, 100 zł lub dowolną inną, dzięki czemu będziemy mogli skutecznie przeciwdziałać próbom budowania w Polsce cywilizacji śmierci.

Z wyrazami szacunku

P.S. Jeżeli nie powstrzymamy eutanazyjnego lobby, które za pomocą oderwanej od rzeczywistości i opartej na emocjach argumentacji chce przekonać Polaków do legalizacji eutanazji, to już wkrótce każdy z nas będzie mógł paść jej ofiarą. Wystarczy, że zachorujemy na ciężką chorobę, a ktoś uzna, że nasze leczenie jest bezsensowne i będzie prowadzić tylko do „nadmiernego cierpienia”. Nie możemy na to pozwolić. Wierzę, że z Państwa pomocą nie dopuścimy do tego, aby eutanazja została zalegalizowana w Polsce.

Instytut na rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris jest fundacją i prowadzi działalność tylko dzięki hojności swoich Darczyńców.